Stacjonarny oddział rehabilitacji neurologicznej

Nawet przy braku ograniczeń finansowych nie jest możliwe odtworzenie w warunkach domowych specyfiki oddziału rehabilitacji neurologicznej – oddziału, obejmującego rekonwalescenta wszechstronnymi oddziaływaniami terapeutycznymi i opieką medyczną jednocześnie. Nie bez znaczenia jest też motywujący wpływ pozostałych pacjentów w podobnej sytuacji życiowej.

Organizacyjnie w ramach oddziału obowiązuje swoisty dualizm władzy: kwestiami merytorycznymi zarządza lekarz ordynator (specjalista neurologii i rehabilitacji medycznej), natomiast sprawami organizacyjnymi zajmuje się pielęgniarka oddziałowa, co może być praktyczną wskazówką podczas załatwiania wstępnych formalności ;) Na zlecenie lekarza pacjent otrzymuje zabiegi fizjoterapeutyczne oraz terapię zajęciową, neurologopedyczną i psychologiczną (dwie ostatnie orientacyjnie w wymiarze 30 minut dziennie 5 dni w tygodniu). Wszystkie powyższe zajęcia wzajemnie się uzupełniają i łącznie stanowią o całościowym efekcie rehabilitacji. Naturalnie medyczny stan pacjentów jest stale monitorowany, osoby przebywające na oddziale przyjmują leki i powinny (!) przestrzegać zalecanej diety. Mogą liczyć na pomoc całego personelu, jednak w kwestiach najbardziej intymnych wspierają je opiekunki medyczne, od których często zależy komfort i samopoczucie pacjenta.

Podczas pobytu, trwającego minimum dwa tygodnie, rehabilitowany wykonuje często najcięższą pracę w życiu (opinia samych zainteresowanych), jest to mozolna walka o każdy najmniejszy ruch i każdą sylabę, czasem nawet o dowolne ułożenie aparatu artykulacyjnego. Nie ma lekko. Odczucie katorżniczej pracy potęguje dodatkowo zwiększona męczliwość pacjenta neurologicznego. Dlatego niektórzy odpuszczają, podświadomie wnioskują, że spodziewany efekt nie jest wart aż takiego wysiłku. Szczególnie pacjenci depresyjni odmawiają współpracy (przestrzegam opiekunów, że osoba niepełnosprawna też może podjąć próbę samobójczą). Są osoby, które decydują się na udział tylko w niektórych, wybranych zajęciach – i tu właśnie niezbędna jest praca zespołowa: na bazie tej chimerycznej, wybiórczej chęci powoli przyłączamy pacjenta do grupy, zaangażowanej w inne aktywności i zanim się spostrzeże, „pomaga” już innym, budując połączenia nerwowe dzięki neuroplastyczności mózgu. Nie dziwi fakt, że ze wszystkich zabiegów i zajęć najchętniej korzystają pacjenci w najlepszym stanie, świadomi celu swojego pobytu.

I jeszcze jedna istotna uwaga: nie przyjeżdża się na oddział rehabilitacyjny, żeby leżeć w różowych koronkach – tutaj bardziej stosowny będzie wygodny strój sportowy, koszulka na zmianę po spoceniu, zapasowe spodnie i bielizna w razie nieprzewidzianego drobnego „wypadku”. I tylko hitem obuwia pozostają nieśmiertelne bambosze, które mają wielką zaletę łatwego samodzielnego zakładania – na zimę sama polecam :)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Udar - co robić?

Zakładam, że Twój bliski trafił na najbliższy oddział neurologiczny/udarowy, gdzie pozostanie kilka dni. Jest pod fachową opieką, która pozwoli na stabilizację jego stanu i wyeliminowanie największego zagrożenia. Dla Ciebie jest to czas na znalezienie oddziału stacjonarnej rehabilitacji neurologicznej, który przyjmie pacjenta jak najszybciej, najlepiej bezpośrednio z oddziału neurologicznego, tak, aby w ciągu miesiąca od wystąpienia udaru chory był już po co najmniej dwutygodniowej całościowej rehabilitacji. Wspaniale, kiedy pacjent miał szczęście trafić do szpitala, w którym jest taki oddział – wtedy zostanie po prostu „przekazany” na inne piętro bez konieczności zmiany odzieży i asysty rodziny. Jeśli nie mamy tyle szczęścia i konieczny jest transport (zazwyczaj medyczny), pamiętajmy, że  kluczowe kryterium w wyszukiwaniu odpowiedniego miejsca rehabilitacji to czas przyjęcia, a nie – odległość i dogodność dojazdu dla nas! Gorąco apeluję: nie odbierajmy pacjentowi szansy na optymal...
Czytaj więcej

Skąd pomysł na poradnik?

Moi podopieczni to osoby po urazach głowy, ze schorzeniami neurodegeneracyjnymi, a przede wszystkim – po udarach mózgu. Przeważnie są to pacjenci niemobilni i w codziennym funkcjonowaniu wymagają stałej pomocy osób trzecich, nierzadko w ogóle nie opuszczają domu. Postanowiłam podzielić się z Państwem doświadczeniami zawodowymi, które pozwolą na bardziej skuteczne działania w kryzysowej sytuacji udaru, aby uniknąć wycofania pacjenta z życia społecznego, jakie obserwuję na co dzień.
Czytaj więcej

Czy pytać pacjenta o zgodę na dalszą rehabilitację?

Mimo szacunku dla podmiotowości pacjenta – NIE. Proponuję po prostu dyplomatyczne przedstawienie zaleceń lekarskich co do dalszego leczenia na innym oddziale – dla dobra pacjenta. Wyobraźmy sobie, że mamy rozbitą głowę – nie dość, że wszystko boli, nie możemy się ruszać, to jeszcze jesteśmy skołowani, nie bardzo wiemy, gdzie i w jakim celu się znaleźliśmy, mamy ochotę po prostu wrócić do własnego łóżka i poleżeć w świętym spokoju (przypominam, że pozostawienie pacjenta w świętym spokoju po udarze gwarantuje pozostawienie go w tym stanie już na zawsze!). W tym momencie wymaga się od nas decyzji co do przeniesienia na oddział rehabilitacji neurologicznej, którego nigdy nie widzieliśmy. Mówiąc delikatnie, to nie jest najlepszy pomysł. Pacjent po udarze ma prawo być zdezorientowany i zagubiony, potrzebuje czasu, żeby dojść do siebie. Na jego niekorzyść oddziałuje też czasem afazja sensoryczna – trudność z rozumieniem mowy. Zdarza się, że dopiero pod koniec pobytu na oddziale rehabilitacji ...
Czytaj więcej