Siedem grzechów głównych😉potencjalnego pacjenta i jego opiekuna

Kim jest potencjalny pacjent? W codziennym pędzie trudno to sobie wyobrazić, ale to każdy z nas. Czynniki ryzyka udarowego nie są żadną tajemnicą, ale kto zdrowy się nad nimi zastanawia? A przecież wystarczy znormalizować ilość i jakość jedzenia, unikać stresu (może warto zmienić pracę i sytuację rodzinną?), kontrolować stan zdrowia, w tym ciśnienie i poziom cholesterolu, ruszać się, umożliwić mózgowi różnorodne doświadczenia – a będziemy zdrowi i sprawni (😉).

Czasem przyczyną lekceważenia zdrowia jest też nieświadomość skutków udaru: „nie będę mówił, to napiszę na kartce i pokażę w sklepie” – nie napiszesz i nie pójdziesz do sklepu (patrz: pierwsze posty o praktycznej stronie życia po udarze).

Niektórzy pacjenci od pewnego czasu zauważali u siebie (i skutecznie lekceważyli) takie objawy, jak zawroty lub przewlekłe bóle głowy. Ba, niektórzy jeszcze we wstępnej fazie udaru chcieli skończyć: malowanie płotu, układanie płytek, przycinanie krzaków (przykłady autentyczne)… i nie skończyli, a wielu nie skończy już nigdy. Kwestia priorytetów i kompulsji do omówienia z psychologiem (dopóki jest narzędzie – słowo).

A teraz nasze grzechy jako opiekunów. Są dwa podstawowe błędy, które popełniamy w dobrej wierze, ale na zgubę chorego: wyręczanie i przekarmianie. Jeżeli zdamy sobie sprawę, że stawką może być nawet kolejny udar i niesprawność na kolejnych 30 lat, trudno uwierzyć w tę „dobrą wiarę”.

Pacjenta udarowego nie możemy traktować jako obłożnie chorego. To osoba, która jak najszybciej ma się usamodzielnić i wrócić do samoobsługi. Wymaga pomocy, ale nie wyręczania! Podaj łyżkę, a nie – jedzenie do ust!

Ze względu na omówione w poprzednim poście dolegliwości gastryczne pacjent poudarowy ma zwykle zaleconą dietę lekkostrawną. Taką informację można uzyskać od lekarza, pielęgniarki, powinna też być przy łóżku szpitalnym. Nierzadka jest też dieta cukrzycowa. Zalecenia te są uwzględniane w szpitalnej diecie… i tylko tyle. Z moich obserwacji wynika, że regułą wśród odwiedzających jest ich łamanie. Musimy sobie wyobrazić, że nie jesteśmy jedynymi gośćmi, po nas przyjdą jeszcze trzy ciocie i każda przyniesie „tylko na smak” bigosik, pierożki albo golonkę. A pacjent zje, bo:

- nie pamięta, że już jadł

- ma ochotę na coś dobrego, a brakuje mu w danym momencie świadomości dyscypliny koniecznej w procesie terapeutycznym

- nie umie odmówić z powodu małych możliwości komunikacyjnych albo braku asertywności.

W Polsce temat jedzenia zasługuje na odrębne badania socjologiczno-psychologiczne, wiąże się ściśle z kulturą matki Polki; od dzieciństwa mamy wdrukowany związek: karmienie=dobra opieka, siła i powrót do zdrowia, a sposób przestrzegania tego zalecenia jest surowo sankcjonowany społecznie. Wydaje nam się, że do szpitala „wypada” coś przynieść, co? Najłatwiej wyrazić „troskę” (!) przez jedzenie. Stąd na pewno pojawi się wieprzowy kotlecik, a cukrzyk dostanie słodkie owoce i napoje. Co wykażą badania i jakie wnioski można z nich wyciągnąć?...